iyi olmaya çalışıyorum...

Babaannemin nasılsın sorusuna verdiği klasik cevaptır bu: "İyi olmaya çalışıyorum" Kimin sorduğuna göre sonuna oğlum, kızım, halam gibi ekler alır ama bu cümle yıllardır hiç değişmedi. Yıllardır hiç iyi olamadı ki babaannem. Sürekli hastalıklar, ameliyatlar, bitkisel hayatlar... Yıllardır kurtulamadı ki bir türlü...
Ama şimdi hastalıkla geçen onca yılın ardından en sonunda kurtuldu babaannem. En azından ben öyle düşünmeye çalışıyorum. Yoksa hayatımın en büyük parçalarından birini kaybettiğimi nasıl kabullenebilirim? Bir parçam hala inanamıyor babaannemin gittiğine. Bir parçamsa ölmüş gibi hissediyorum...
Ağlayabilseydim rahatlardım belki ama haberi aldığımdan beri hep tuttum kendimi. Kardeşimin yanında ağlamamalıyım diye, ben ablayım güçlü olmalıyım diye, evde herkes çok kötü ben sakin olmaıyım, mantıklı olmalıyım diye... Günlerdir o kadar çok misafir var ki, her yer o kadar kalabalık ve bunaltıcı ki... Ağlayacak hiçbir yerim yok. Bir ara mutfağı boş bulmuştum, doya doya ağlayabilmek için oraya gitmiştim. Ama uzun sürmedi bu boşluk, bir dakika içinde geldi yine birileri.
Cenazede o kadar kötüydü ki... "Hakkınızı helal ediyor musunuz?" sorusuyla birlikte kim görüyor diye düşünmeden deli gibi ağlamaya başladım. Teyzem yanıma gelip sarıldı bana teselli etmek için. Ama o an beni teselli edebilecek hiçbir şey yoktu, olamazdı.
Normalde bizde kadınlar defin sırasında orada bulunmazlar. Ama biz kuralları umursamıyorduk o an, en sevdiği torunları, biz... Gittik, herkesin önüne geçerek izledik babaannemin defnedilişini. Biz de toprak attık babaannemin üstüne. Babaannem yıkanırken su dökmemize izin vermedi ailelerimiz, onun yerine biz de toprak attık. Babam babaannemi öyle hatırlamamam için çok ısrar etti. kendisinin de bu yüzden görmediğini söyledi. Şimdi hak veriyorum ona, babaannemi öyle hatırlamamalıyım. En son gördüğüm haliyle hatırlamalıyım: Bembeyaz teni ve maviş gözleriyle beni öpüyor, "Senin kokun bana bir başka kokuyor nedeniki" diyor, sonra da "Hoşçakalın" diyerek ameliyata gidiyor yanımızdan, bir daha gelmemek üzere....